Pomoc dzikim zwierzętom zawsze powinna zaczynać się od dokładnej obserwacji, nie wolno postępować w oparciu o emocje! Dopiero w drugiej kolejności należy podejmować decyzje o dalszym działaniu. Zazwyczaj ingerencja człowieka jest uzasadniona w poniższych przypadkach:

• zwierzę znajduje się w sytuacji bezpośredniego zagrożenia spowodowanej działaniami człowieka (np.: przebywa na środku ulicy) lub przez zwierzęta towarzyszące - psa, kota;
• zwierzę brało udział w kolizji (np.: z samochodem, rowerem, kosiarką);
• zwierzę utknęło i nie potrafi się wydostać (np.: zawisło na ogrodzeniu, utknęło na zamkniętym terenie);
• zwierzę jest ranne;
• zwierzę jest w słabej kondycji, widocznie osłabione, porusza się nieprawidłowo bądź wcale lub przejawia niepokojące obawy chorobowe, uszkodzenia skóry, urazy kończyn;
• zwierzę nie reaguje na bodźce zewnętrzne;
• zwierzę zostało wybudzone z hibernacji lub zwierzę pozbawione schronienia zimowego przez człowieka lub zwierzę towarzyszące – zwłaszcza jeże, nietoperze;
• młode zwierzę jest osierocone i niesamodzielne (PAMIĘTAJ! Młode jeleniowate i zające naturalnie większość doby przebywają w samotności, nie wolno ich dotykać jeśli nie występują powyższe objawy!!!).

Należy jednak zaznaczyć, że spełnienie powyższych warunków nie zawsze jest wystarczającym powodem naszej ingerencji! Należy mieć na względzie przede wszystkim behawior i biologię danego gatunku, które często znacznie odbiegają od naszych wyobrażeń. Dlatego, gdy nie jesteśmy pewni lub mamy jakiekolwiek wątpliwości w ocenie sytuacji, najlepiej będzie skontaktować się ze specjalistami, np.:

• z dyżurnym Straży Miejskiej m. st. Warszawy – Ekopatrol tel. 986
• z pracownikami naszego Ośrodka Rehabilitacji Zwierząt tel. 22 756 34 75 (czynny 24h przez 7 w tygodniu),
• pracownikami terenowymi Lasów Miejskich – Warszawa, tel. 600 020 746 lub 600 020 747 (czynny 24h przez 7 w tygodniu),
• lub z jakimkolwiek innym ośrodkiem rehabilitacji dzikich zwierząt (lista dostępna tutaj)

Problemem, z którym często spotykają się pracownicy naszej jednostki oraz pracownicy innych ośrodków rehabilitacji dzikich zwierząt, jest zabieranie zdrowych zwierząt z ich naturalnego środowiska lub ich osieracanie. Źle pojęta empatia i chęć niesienia pomocy sprawia, że duża część zwierząt, która trafia do tego typu ośrodków nigdy nie powinna się w nich znaleźć. Bezpośredni kontakt z człowiekiem i relokacja to dla dzikiego zwierzęcia ogromny stres, który może nieść za sobą wiele niepożądanych skutków, mimo że pozornie zwierzę wydaje się być spokojne i nie ucieka. Zdarzyć się również może, że samodzielnie będziemy mogli szybko i sprawnie pomóc zwierzęciu po udzieleniu telefonicznego instruktażu. Dlatego jeszcze raz zachęcamy do poprzedzania swoich działań kontaktem ze specjalistami lub co najmniej wyszukaniem informacji o danym gatunku w Internecie.